"Het beste wat je kunt worden is jezelf."


True Me


Red je relatie

Als jij tevreden bent en je partner niet


ruzie stel.jpg

Daar zitten ze tegenover me, het stel dat op intake komt. En – laat ik maar meteen duidelijk zijn – het gaat hier niet om een specifiek stel, ik kom deze mensen bijna wekelijks tegen op mijn praktijk. Laten we ze voor het gemak Ed en Peggy noemen.
Ze zitten een eind van elkaar af. Hij ziet er wanhopig uit; hij heeft kringen onder de ogen en zit ietwat ineengedoken. Zij straalt kracht uit, maar ook spanning en ingehouden boosheid. Haar mond is een smalle streep en ze praat staccato.

Ze wil weg.


"Mijn besluit is al genomen. Ik ben er helemaal klaar mee. Ik ben hier alleen om te zorgen dat we goed uit elkaar gaan. Omwille van de kinderen."
Hij kijkt me hulpzoekend aan. "Zomaar ineens. Ze geeft me niet eens een kans. Er was niks mis met ons huwelijk, echt, ik was dik tevreden. En van de ene op de andere dag zegt ze dat ze me verlaat. Mijn wereld is totaal ingestort! Dat kan toch niet zomaar?"


Ze veert op. "Ineens?! Acht jaar lang heb ik gepraat, gesmeekt, gesoebat. Gezegd dat ik in relatietherapie wilde. Hij wilde er niks van weten! Hij luisterde niet eens naar me. En nu ben ik moegestreden, óp, ik kan niet meer, mijn gevoel voor hem is dood, en NU wil hij ineens in therapie! Nu ik mijn koffers gepakt heb."
"Er was helemaal niks aan de hand", piept hij. "We hadden het goed samen. Ik was tevreden. Mooi huis, leuke kinderen, goede baan, ik had alles wat mijn hartje begeerde. Ik was gelukkig."


"Heb je helemaal niets gemerkt?" vraag ik. "Ik hoorde Peggy zeggen dat ze relatietherapie had voorgesteld. Kun je je nog herinneren dat jullie het daar over gehad hebben?"
Hij haalt zijn schouders op. "Jaah… dat heeft ze weleens gezegd. Ze zeurde heel vaak. Hier te kort en daar te breed. Maar wat mij betreft was er geen enkel probleem. Behalve dan dat gezeur van haar… Daar had ik wel last van. Maar dan ging ik gewoon weg, of iets anders doen. Ik zag geen enkele reden om in therapie te gaan."
"Jij was tevreden!!!" roept Peggy nu ineens met een ongekende heftigheid. "En ik was doodongelukkig! Ik probeerde dat steeds opnieuw duidelijk te maken. Je wilde niet luisteren."


"Ja maar nu luister ik wel, schat, het kwartje is gevallen. Ik wil er alles voor doen om ons huwelijk weer te lijmen", pleit hij hoopvol. Hij probeert haar hand te pakken maar ze trekt hem weg.
"Welk deel van 'ik ben ongelukkig' begreep je al die tijd niet?" bijt Peggy hem toe.
"Het was mij niet duidelijk dat je echt bij me weg wilde", antwoordt hij. "Ik dacht dat je gewoon zeurde. Vrouwen zeuren nou eenmaal."


Telkens als ik dit meemaak – helaas veel te vaak – word ik een beetje verdrietig. Want ik weet inmiddels uit ervaring dat relatieschade in dit stadium vaak lastig te repareren is. De Ed en Peggy's redden het vaker niet dan wel. En als ze het wel redden dan is dat een lange, moeilijke weg.


Heb jij ook last van een partner die zeurt? Dan kan ik je maar één ding aanraden: neem het serieus. Een partner 'zeurt' nooit voor niets. Hij of zij zit ergens mee en probeert dat aan te kaarten.
'Zeuren' is het eerste teken dat er iets aan de hand is in jullie relatie. Luister naar zijn/haar behoeften, probeer je in te leven in elkaars gevoel, en als dat niet lukt: neem een relatietherapeut in de arm.


Want een relatie is alleen een gelukkige relatie als beide partners gelukkig zijn.